Μααλούφ, Αμίν

(Amin Maalouf, Βηρυτός 1949 –). Λιβανέζος συγγραφέας και δημοσιογράφος. Φοίτησε σε σχολεία ιησουιτών της Βηρυτού και σπούδασε κοινωνιολογία και οικονομικά. Ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα της Βηρυτού αν-Ναχάρ και ταξίδεψε στην Ινδία, στο Μπανγκλαντές, στην Αιθιοπία, στη Σομαλία, στην Κένυα, στην Υεμένη και στην Αλγερία, καλύπτοντας πολέμους και εσωτερικές συγκρούσεις στις χώρες αυτές. Το 1977 εγκατέλειψε τον Λίβανο, με τον φόβο του εμφύλιου πολέμου, και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου συνέχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος για αραβικές εφημερίδες. Το πρώτο του βιβλίο, Οι Σταυροφορίες από τη σκοπιά των Αράβων, κυκλοφόρησε το 1983. Σε αντίθεση με τις εμβριθείς δυτικές έρευνες για τις πολιτικές, οικονομικές και θρησκευτικές αιτίες και συνέπειες των Σταυροφοριών (1096-1291), ο Μ. χρησιμοποίησε αραβικές πηγές και έδωσε μια νέα εικόνα γι’ αυτές, ισχυριζόμενος ότι μετά τις Σταυροφορίες οι δυτικοί αναγνωρίστηκαν ως οι δυνάμεις της προόδου και οι Άραβες ως θύματα μιας τραυματικής εμπειρίας τους με ένα ξένο πολιτισμό. Οι χαρακτήρες των έργων του έρχονται σε σύγκρουση με τις πεποιθήσεις και την ιδεολογία του περιβάλλοντός τους και της εποχής τους, όπως ο Μεσοποτάμιος προφήτης Μάνι στο Κήποι από φως (1991) και ο ταξιδευτής Λέων ο Αφρικανός (1986). Το βιβλίο του Ο βράχος του Τανιός (1993) εξελίσσεται στον Λίβανο του 19ου αι. και είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται μέσα από άλλες ιστορίες και μύθους. Το πιο σημαντικό και πιο γνωστό μυθιστόρημά του είναι η Σαμαρκάνδη (1989), στο οποίο συμπλέκονται μύθοι και πραγματικότητα, με βάση τα ρουμπαγιάτ του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ, τα οποία έγραψε στη Σαμαρκάνδη το 1072 μ.Χ. Άλλα γνωστά βιβλία του τιτλοφορούνται Μετά τον αιώνα της Βεατρίκης (1992) και Η Οδύσσεια του Μπαλτάζαρ (2000). Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες, μεταξύ αυτών και στα ελληνικά.